Verschillende instanties worden er in een online publicatie door een vrouw en haar echtgenoot van beschuldigd niets te ondernemen tegen seksueel misbruik van haar dochter en een aantal kleinkinderen door haar ex-man. Het echtpaar krijgt in kort geding een bevel opgelegd onder meer de online publicatie van internet te verwijderen “in zoverre dat deze artikelen op geen enkele wijze meer via welke zoekopdracht dan ook op het internet zijn terug te vinden“. Daar staat een dwangsom op van EUR 2.500,- per dag, met een maximum van EUR 25.000,-.
Het artikel wordt offline gehaald, maar dat gaat volgens eiser niet ver genoeg. Het blijkt namelijk bij zoekmachines nog steeds in de cache te staan en dus nog terug te vinden via internet. In een recente uitspraak heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Alkmaar bevestigd dat het verwijderen van internet en onvindbaar maken van een publicatie ook betekent dat zoekmachines moet worden gevraagd hun cache te legen. Want, zo legt de rechter uit, dat heeft de rechter zelf ook nog geprobeerd en het bleek heel makkelijk te zijn zo’n verzoek te doen. Door dit na te laten heeft het echtpaar EUR 22.500,- aan dwangsommen verbeurd.
Vaak wordt in zaken over onrechtmatige publicaties op internet expliciet gevorderd dat gedaagde ook bij naam genoemde zoekmachines moet aanschrijven om het artikel uit de cache te laten verwijderen. Dat wordt soms afgewezen, omdat het de verantwoordelijkheid van de zoekmachine is wat zij in haar eigen cache plaatst en dus publiceert, zo werd bijvoorbeeld geoordeeld in de zaak GeenStijl/Rechtenstudente. Soms wordt een dergelijke vordering wel toegewezen en moet gedaagde dus niet alleen het artikel van zijn eigen site halen, maar ook zoekmachines verzoeken het te verwijderen.
Een bevel ervoor te zorgen dat een publicatie op straffe van een dwangsom geheel van internet verdwijnt kan naar mijn mening niet worden toegewezen. Je kunt immers alleen worden bevolen tot iets waar je zelf ook de macht over hebt. Als derden jouw publicatie over hebben genomen of in cache hebben gezet kun je niet meer doen dan hen te vragen het artikel te verwijderen.
Het vreemde van deze uitspraak uit Alkmaar is dat niet is gespecificeerd welke zoekmachines aangeschreven moesten worden. Gedaagde was dus altijd de klos. Er zijn ontelbaar veel zoekmachines, die je onmogelijk allemaal aan kunt schrijven. Als eiser niet specificeert welke zoekmachines moeten worden aangeschreven, is het ondoenlijk ervoor te zorgen dat een artikel niet meer via zoekmachines is terug te vinden. De kans is groot dat enig speurwerk nog een zoekmachine oplevert die naar het artikel wijst. En zo is het dan altijd kassa voor eiser. Dat lijkt niet de bedoeling. Eiser had een duidelijker vordering in moeten stellen en heeft nu ten onrechte dwangsommen toegewezen gekregen. Deze zaak vraagt om hoger beroep.
