Twee docenten aan de Universiteit Maastricht onderzochten het bewijs dat leidde tot de veroordeling van negen personen voor het doodschieten van een villabewoonster in Arnhem. In de media is deze zaak ook wel bekend als de “Arnhemse Villamoord”. De resultaten van het onderzoek zijn verwerkt in een boek waarin wordt gesteld dat de bewuste negen personen enkel op basis van valse bekentenissen – en dus ten onrechte – zijn veroordeeld. Verder worden in het laatste hoofdstuk vraagtekens geplaatst bij de rol die een zekere mevrouw Visser zou hebben gespeeld. Visser was ook aanwezig bij de schietpartij maar overleefde. Ook in latere media-uitingen worden vergelijkbare beschuldigingen geuit aan het adres van Visser. Visser spande daarop een kort geding aan waarbij zij – kort gezegd – de rechter verzoekt één van de docenten te verbieden ’tot het doen van uitlatingen in de ruimste zin van het woord waarbij zij op ongunstige wijze in verband wordt gebracht met de Arnhemse Villamoord’.
De rechter wijst de vorderingen van Visser af. Want, zo overweegt de rechter, wat onder “op ongunstige wijze” moet worden verstaan wordt niet geconcretiseerd door Visser. Voor zover zij “onrechtmatig” bedoelt meent de rechter dat het duidelijk is dat iedereen Visser niet op onrechtmatige wijze in verband met de gebeurtenis mag brengen. Voor het opleggen van een verbod een daaraan te koppelen dwangsom dient Visser echter te concretiseren welke specifieke jegens haar toekomstige uitlatingen zij op het oog heeft. Anders gezegd, het door Visser gekozen verbod is zo algemeen geformuleerd dat het niet kan worden toegewezen, aldus de rechter.
Deze uitkomst zal voor Visser uiteraard weinig bevredigend zijn, omdat de rechter in zijn vonnis überhaupt niet toekomt aan het beoordelen van de uitlatingen van de docent. Deze casus onderstreept dat het niet zo maar mogelijk is om met een zo ruim mogelijk verbod iemand de mond te snoeren.
