Televisiereclames leveren veel kijkers nogal wat irritaties op. In Amerika denkt satelliet-tv-aanbieder Dish daar een oplossing voor gevonden te hebben. Zij biedt een recorder aan waarmee reclameblokken automatisch kunnen worden overgeslagen. De vraag is: mogen reclames er op deze manier uit worden gefilterd? Een hof in de VS heeft in hoger beroep voorlopig uitsluitsel gegeven en concludeert dat Dish binnen de lijnen van de wet opereert.
Om precies te zijn biedt Dish een receiver/recorder (PVR) waarmee haar klanten met een druk op de knop kunnen kiezen voor de dienst Primetime AnyTime. Hierdoor neemt het kastje van Dish standaard een groot deel van de primetime televisieprogramma’s op, die de kijker vervolgens op een zelf gewenst tijdstip kan bekijken. Niet onbelangrijke bonus: Dish zorgt ervoor dat alle reclames automatisch worden overgeslagen. Deze functionaliteit onder de naam Hopper (‘hoppen’ over de reclames) valt niet goed bij een aantal grote zenders, die een rechtszaak beginnen en verzoeken de dienst voorlopig te verbieden. Immers, zonder commercials geen televisieprogramma’s.
Tijdens de rechtszaak focussen de zenders niet specifiek op de Hopper-functionaliteit, maar op de Primetime AnyTime service in zijn algemeen, zodat een beroep gedaan kan worden op het auteursrecht. De zenders betogen dat het bewaren van primetimeuitzendingen zoals Dish mogelijk maakt in haar kastje, inbreuk maakt op hun auteursrecht. Daarbij speelt het feit dat reclames kunnen worden overgeslagen een belangrijke rol. De rechtbank in eerste aanleg is het hier niet mee eens. Die uitspraak is onlangs door de Court of Appeal van het 9th Circuit bevestigd.
De rechter is van mening dat Dish niet direct verantwoordelijk is voor het bewaren van de uitzendingen, waardoor geen sprake kan zijn van een auteursrechtinbreuk door Dish zelf. Volgens de rechter is het nog altijd de kijker die kiest om de service Primetime AnyTime aan te zetten. Tweede (en belangrijkere) vraag was of Dish bijdraagt aan een auteursrechtinbreuk van een andere partij (‘contributory infringement’). Dit was volgens de rechter ook niet het geval, omdat die ‘andere partij’ (in dit geval de kijkers die een abonnement hebben bij Dish) zelf geen inbreuk maken waaraan Dish zou kunnen bijdragen. De kijkers kunnen namelijk een beroep doen op Fair Use’, ondanks het feit dat commercials kunnen worden overgeslagen.
Fair Use is een beginsel, ontwikkeld in de Amerikaanse rechtspraak, dat onder bepaalde vaag omschreven voorwaarden het auteursrecht opzij zet. Een beroemde uitspraak in dit kader is de Sony Betamax beslissing uit ’84. Het Supreme Court concludeerde toen dat Sony met haar Betamaxvideorecorder geen auteursrechtinbreuk pleegt, omdat ze een beroep kon doen op Fair Use. Deze landmark zaak bood de rechters in deze Dish-zaak natuurlijk een mooi referentiepunt vanwege de aanwezige parallellen. Belangrijk onderscheid is echter de nadruk op het doorspoelen van de reclames (dit was bij de Betamax niet van belang omdat bleek dat bijna niemand dit deed). De rechtbank vindt echter dat de zenders geen belang hebben bij dit onderscheid, omdat ze niet het auteursrecht op de reclames bezitten. Hierdoor blijft het beroep op Fair Use overeind.
De zenders beriepen zich ook op het contract dat Dish met hen gesloten had. De relevante bepalingen sloten echter aan bij het auteursrechtvraagstukken waardoor dit contract de zenders niet verder hielp.
