In 2007 heeft Pieter Lakeman interesse getoond in een project (met als naam ‘Openbaarder Ministerie’) waarmee fraude en witteboordencriminaliteit aan de kaak zouden kunnen worden gesteld. Wellicht had Lakeman hierbij een soort van WikiLeaks voor ogen. Dit project was aanvankelijk gestart door de heren Korver en Bouvy. Laatstgenoemde heeft aan Lakeman voorgesteld het project samen met de onderneming Bwin B.V. te exploiteren. Uiteindelijk geeft Lakeman aan toch af te zien van een samenwerking met Bwin. Enige tijd later gaat Bwin failliet. Uit de faillissementsverslagen blijkt onder meer dat Bwin een arbeidsovereenkomst heeft gesloten met een werknemer voor ruim 16.000 Euro per maand. De curator meent dat dit niet anders kan worden gezien als een schijnhandeling met als doel de betrokkene geld te bezorgen, en doet strafrechtelijke aangifte tegen Bwin. Vervolgens blijkt dat de betrokkene door justitie met drugsdelicten in verband wordt gebracht.
Naar aanleiding van deze berichten verscheen op 17 oktober 2009 een paginagroot artikel in de Telegraaf met titel: “DE DUISTERE MOTIEVEN van PIETER LAKEMAN”. Bij deze publicatie staan journalisten John van den Heuvel en Bert Huisjes als auteurs vermeld. In het artikel zijn onder meer de volgende passages te lezen:
“Maar Pieter Lakeman ging, zo blijkt uit nasporingen van de Telegraaf, in zee met dubieuze zakenpartners. Een joint venture tussen Lakemans stichting SOBI en twee andere partijen, waaronder de vennootschap BWin, werd een financieel drama, dat de aanvankelijk rooskleurige financiele toekomst van alle partners aan het wankelen bracht”
“Diverse opsporingsdiensten blijken momenteel onderzoeken te verrichten naar de schimmige financiele achtergronden van onder andere het televisieavontuur. De eerste arrestaties vonden zelfs al plaats. Belangrijkste verdenking van justitie: de ambitieuze tv-plannen van Pieter Lakeman cum suis werden gefinancierd met geld dat mogelijk van drugshandel afkomstig is.”
“De uitwerking van de televisieplannen had zoveel geld opgeslokt, dat de hele joint venture van Lakeman dreigde te worden meegesleurd in een financiele afgrond. De verbeten missie van Lakeman tegen de bank van Dirk Scheringa lijkt daarom een veel diepere achtergrond te hebben. De schadeclaims tegen DSB moesten niet alleen de gedupeerden er financieel bovenop helpen, het zou ook Lakeman weer wat geld in het laatje brengen. En, nog belangrijker, hoe dramatischer de val voor DSB en Scheringa, hoe beter het zou zijn voor het televisieformat. Dat zou dankzij een glansrol van Pieter Lakeman alsnog veel geld kunnen opleveren.”
“Inmiddels zijn ook andere opsporingsdiensten onderzoeken begonnen naar de achtergronden van bepaalde transacties, ook in relatie tot het televisieavontuur van Lakeman“.
SOBI en Lakeman menen dat hiermee de volgende onrechtmatige beschuldigingen aan hun adres worden geuit:
- Lakeman is een joint venture aangegaan ten behoeve van de ontwikkeling van een televisieformat dat mogelijk met drugsgeld werd gefinancierd;
- Het mislukken van de televisieplannen heeft geleid tot een financieel debacle;
- Lakeman had duistere motieven bij zijn strijd tegen DSB. Lakeman hoopte dat zijn publieke optreden tegen de bank er toe zou leiden dat hij zijn mislukte televisieplannen alsnog ten gelde zou kunnen maken.
Ten aanzien van de eerste beschuldiging stelt de Telegraaf dat de lezing van SOBI en Lakeman onjuist is; het publiek zal hieruit niet opmaken dat Lakeman zelf betrokken is bij het witwassen van drugsgeld. De rechtbank Amsterdam oordeelt echter dat Lakeman door de publicatie wel degelijk in verband wordt gebracht met drugsgeld. Ook ten aanzien van de tweede beschuldiging zal de lezer volgens de Rechtbank denken dat deze uiting betrekking heeft op Lakeman. Tenslotte krijgt de lezer door de derde beschuldiging volgens de rechtbank de stellige indruk dat Lakeman met de aanval op de DSB een verborgen agenda had.
De conclusie van de rechtbank is dat door de beschuldigingen de eer en goede naam van Lakeman worden geschonden, terwijl deze beschuldigingen geen enkele steun vinden in de feiten. De beschuldigingen vloeien volgens de rechtbank voort uit speculatie door Van den Heuvel, zijn zonder zorgvuldig feitenonderzoek gepubliceerd en bovendien is Lakeman niet voorafgaand aan de publicatie in de gelegenheid gesteld te reageren op de publicatie. Mede daaruit volgt dat deze publicatie jegens Lakeman onrechtmatig is. De door Lakeman gevorderde rectificatie wordt dan ook toegewezen (wel alleen voor zover die betrekking heeft op Lakeman, want de vorderingen van SOBI worden intergraal afgewezen omdat niet duidelijk wordt gemaakt waarom de publicatie jegens SOBI onrechtmatig zou zijn). Lakeman haalt hier dus zijn gelijk.
Tenslotte is het nog interessant te vermelden dat volgens rechtbank niet alleen de betreffende passages onrechtmatig zijn (zoals de Telegraaf had betoogd), maar dat -omdat hiervoor de gehele context van het artikel belang is-, de gehele publicatie onrechtmatig is. Ook blijkt nogmaals dat (het op de juiste wijze toepassen van) wederhoor van belang kan zijn bij de beoordeling of een publicatie (on)rechtmatig is.
