Sinds 1 januari 2013 zijn twee nieuwe bepalingen in de Telecommunicatiewet in werking getreden die veel aanbieders in de telecomwereld raken. Beide bepalingen beperken de vrijheid van aanbieders van zogenaamde ‘internettoegangsdiensten’ om diensten of toepassingen op het internet te belemmeren of te vertragen (netneutraliteit) of de toegang tot internet af te sluiten (leveringsplicht). Kortweg betekent dit dat bijvoorbeeld een applicatie zoals Whatsapp niet geblokkeerd mag worden en de levering van internettoegang niet zomaar kan worden stopgezet.
De netneutraliteitsverplichting en de leveringsplicht zijn opgenomen in artikel 7.4a en artikel 7.6a van de Telecommunicatiewet. Met de introductie van deze nieuwe verplichtingen rijst de vraag wanneer een dienst valt aan te merken als een internettoegangsdienst. Beide bepalingen geven hier zelf geen helder antwoord op. Dat aanbieders zoals XS4ALL of Ziggo als onderdeel van hun dienstenpakket internettoegangsdiensten aanbieden, zal niemand verbazen.
Maar hoe zit het met een dienst als Facebook of Twitter waarmee gebruikers elkaar websites kunnen aanbevelen? Van dergelijke diensten verwacht men niet dat zij als een internettoegangsdienst worden gekwalificeerd. Toch heeft de voormalige minister van EL&I Verhagen tijdens de parlementaire behandeling het standpunt ingenomen dat dergelijke diensten wel degelijk zijn aan te merken als een internettoegangsdienst.
In een recent artikel voor Juridisch Up To Date geef ik een korte omschrijving van de verplichtingen die aan aanbieders van internettoegangsdiensten worden opgelegd. Vervolgens wordt in het artikel dieper ingegaan op de vraag wanneer er sprake is van een internettoegangsdienst. Hieruit komt naar voren dat de interpretatie van de voormalige minister van EL&I van het begrip internettoegangsdienst problematisch is.
Lees hier mijn bijdrage zoals verschenen in Juridisch Up To Date, nr. 3 februari 2013, p. 18-23.
