Mediareport berichtte al eerder over de uitspraak van de Rechtbank Rotterdam, waarin de rechter gegevens met betrekking tot de prijshistorie van een woning niet als persoonsgegevens aanmerkte. Dit artikel behandelt deze uitspraak uitgebreider.
Het overgrote deel van de te koop staande woningen in Nederland wordt niet meer alleen in de etalage van de makelaar, maar ook op internet aangeboden. Online advertenties op huizensites bevatten adresgegevens, de vraagprijs en vaak ook foto’s van de woning. De woning van verzoeker, in het vonnis aangeduid als B., wordt aangeprezen op de website van Forza Makelaars B.V. en is ook opgenomen in het bestand van de website Miljoenhuizen.nl. Miljoenhuizen.nl verzamelt informatie over woningen door middel van de spider-techniek, die inhoudt dat gegevens van anders woningsites automatisch worden verzameld en worden doorgeplaatst op Miljoenhuizen.nl.
Publicatie van prijsgeschiedenis en e-mails
Naast de hierboven genoemde gegevens en foto’s bevat de advertentie ook de prijshistorie van de woning, waaruit valt af te leiden dat (i) het huis door verzoeker is gekocht voor een bedrag van €199.000 en (ii) dat de originele vraagprijs van €269.000 inmiddels met bijna €20.000 is gedaald tot €250.000. Verzoeker is van mening dat Miljoenhuizen.nl hiermee hem betreffende persoonsgegevens publiceert en verzoekt de heer Schoonderwoerd, directeur van Miljoenhuizen.nl, om op grond van artikel 36 van de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp) de prijsgeschiedenis en een aantal e-mails waarin wordt gesproken over de bouwrente van de website te verwijderen. Schoonderwoerd reageert niet op dit verzoek, zodat verzoeker het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP) vraagt om te bemiddelen. Een dergelijke bemiddeling vereist de vrijwillige medewerking van beide partijen. Schoonderwoerd gaat niet in op het verzoek tot bemiddeling, zodat het CBP het dossier heeft gesloten.
De verzoekschriftprocedure
Verzoeker dient vervolgens een verzoekschrift in bij de rechtbank Rotterdam om de prijsinformatie en e-mails te verwijderen. Schoonderwoerd verweert zich ter zitting, en stelt in de eerste plaats dat niet hij persoonlijk, maar de juridische entiteit (Columbus Consult Ltd.) die de website Miljoenhuizen.nl houdt de verantwoordelijke is voor de verwerking van persoonsgegevens. Ten tweede voert hij aan dat de gepubliceerde gegevens niet vallen aan te merken als persoonsgegevens, en dat Miljoenhuizen.nl de e-mails van verzoeker reeds heeft verwijderd zodat de naam van verzoeker niet meer op de website voorkomt. Ten derde stelt hij dat als de gegevens al vallen aan te merken als persoonsgegevens, de Wbp op de verwerking niet van toepassing is nu er sprake is van gebruik voor journalistieke doeleinden. In dat verband verwijst hij naar een uitspraak van het Europese Hof van Justitie van 16 december 2008, waarin het Europese Hof de uitzondering voor journalistieke doeleinden ruim interpreteert (klik hier voor een artikel met betrekking tot deze uitspraak).
De rechtbank komt bij het beoordelen van het verzoekschrift niet toe aan de laatste twee argumenten, aangezien hij het eerste verweer van Schoonderwoerd honoreert en oordeelt dat niet Schoonderwoerd als privépersoon maar de Columbus Consult Ltd. de verantwoordelijke is voor de verwerking van persoonsgegevens. Hierdoor hoeft de rechtbank de vraag of de door Miljoenhuizen.nl verwerkte gegevens persoonsgegevens zijn of niet, niet te beantwoorden.
Het verzoek wordt niet-ontvankelijk verklaard, maar de rechtbank overweegt nog ten overvloede dat de op Miljoenhuizen.nl gepubliceerde prijsgeschiedenis in beginsel niet valt aan te merken als een verwerking van persoonsgegevens in de zin van de Wbp. De rechtbank stelt dat het ‘uitsluitend gegevens betreffende de woning betreffen, die niet zo kenmerkend zijn voor verzoeker dat deze daardoor kan worden geïdentificeerd’.
(Te) beperkte definitie van het begrip persoonsgegevens?
Deze overweging van de rechtbank is opmerkelijk, en er valt wel iets op af te dingen. Of bepaalde gegevens vallen aan te merken als persoonsgegevens in de zin van de Wbp wordt in de eerste plaats bepaald door het feit of de gegevens een bepaalde persoon ‘betreffen’. Ook gegevens die primair betrekking hebben op goederen, kunnen toch informatie over een persoon verschaffen, en daarmee deze persoon ‘betreffen’. Hoewel in de wetsgeschiedenis is uitgemaakt dat zuivere objectgegevens niet kwalificeren als persoonsgegevens, kan er, wanneer een dergelijk gegeven zo kenmerkend is voor een bepaalde persoon dat hij daardoor kan worden geïdentificeerd, toch sprake zijn van persoonsgegevens. De vroegere Registratiekamer (thans het CBP), heeft vastgesteld dat daarom bijvoorbeeld ook een postcode met een huisnummer, of transacties en verkoopprijzen van woningen, persoonsgegevens kunnen vormen.
Conclusie
Het is in deze zaak de vraag of de prijshistorie, die primair betrekking heeft op de woning, toch niet kan worden beschouwd als een persoonsgegeven. Doordat de prijshistorie in combinatie met de overige gegevens zoals het adres van verzoeker is gepubliceerd, lijkt het zeker mogelijk om de identiteit van verzoeker alsnog vast te stellen. Doordat de rechtbank slechts een (korte) overweging aan deze vraag heeft gewijd, ontbreekt het aan een uitgebreide redenering met betrekking tot dit punt. Daarmee staat dan ook allerminst vast dat dergelijke gegevens nooit als persoonsgegevens dienen te worden beschouwd.
